يــــك امشبــــى كه در آغوش مـــــاه تابانم *** ز هر چه در دو جهان است، روى گردانم
بگيـــــر دامن خورشيد را دمــــــى، اى صبح *** كــــه مــه نهاده سر خويش را به دامانم
هــــزار ساغـــــر آب حيــــات خــــوردم از آن *** لبـــــان و همچـــو سكندر هنوز عطشانم
خـــــداى را كـه چه سرّى نهفته اندر عشق *** كــــه يــــار در بر من خفته، من پريشانم؟
نـــــدانــم از شب وصل است يا ز صبح فراق *** كـــه همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟
هــــــزار سال، اگـــر بگذرد از اين شب وصل *** ز داستــــان لــــطيفش، هـــــــزار دستانم
مخوان حديث شب وصل خويش را، "هندى" *** كـــــه بيمنـــــاك ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم